Udru­že­nje knji­žev­ni­ka Sr­bi­je (UKS), u svom sje­di­štu u Fran­cu­skoj 7, u Be­o­gra­du, pri­re­di­lo je pro­mo­ci­ju knji­ge „Zvje­zdo­zor­je“, auto­ra Sve­to­za­ra Đu­ri­ši­ća, pje­sni­ka iz Vir­pa­za­ra.
Prof. dr Da­ra Vu­či­nić, aka­de­mik SA­NU, i sa­ma pje­snik, ka­za­la je da je za­hva­lju­ju­ći ori­gi­nal­noj po­e­zi­ji ovog stva­ra­o­ca, po­seb­no u nje­go­vom pret­hod­nom ostva­re­nju – „Od­blje­sci lov­ćen­skog pla­me­na“, pro­na­šla no­vu sli­ku o Ko­sme­tu ko­je se ni­je ise­li­lo i ne­sta­lo, već, ka­ko je re­kla, pre­se­li­lo i na­sta­ni­lo u du­še pje­sni­ka, „u ko­ji­ma će vječ­no da ži­vi i bu­de bi­ljeg ono­ga car­stva ne­be­skog, či­jim je kr­stom sve Srp­stvo oba­sja­no, da vječ­no zra­či zu­bljom slo­bo­de, lju­ba­vi i vje­re u Ota­če­stvo“. Sa slav­ne ka­te­dre srp­skih knji­žev­nih ve­li­ka­na ogla­sio se pje­smom, ka­ko je i red, i sam Sve­to­zar Đu­ri­šić iz Ku­le Đu­ri­ši­ća sa oba­la Ska­dar­skog je­ze­ra, ka­ko ga je na­ja­vio vo­di­telj ve­če­ri i do­ma­ćin, se­kre­tar UKS Mi­ljur­ko Vu­ka­di­no­vić, pje­snik, pre­vo­di­lac po­e­zi­je, kul­tur­ni jav­ni rad­nik.
– Istin­ska je čast ob­ja­vi­ti knji­gu pje­sni­ka, či­ja je po­e­zi­ja pro­že­ta i na­dah­nu­ta du­hom Nje­go­ša i Mar­ka Mi­lja­no­va, neo­bič­nog na­zi­va „Zvje­zdor­je“ ko­ja zra­či lje­po­tom sti­ho­va, a oni pot­pu­no li­če na auto­ra. Ob­ja­vlju­je je upra­vo UKS i, evo, pro­mo­vi­še ve­če­ras – ka­zao je Vu­ka­di­no­vić. Sve­to­zar Đu­ri­šić je za­rom svo­ga pje­sni­štva uz­di­gao duh pri­sut­nih i pa­žlji­vih po­klo­ni­ka knji­žev­ne tri­bi­ne, ta­ko da su mi­nu­ti pre­se­lja­va­ni u sa­te uz­ne­se­nja, a me­di­ja­tor Vu­ka­di­no­vić je, na­ja­vlju­ju­ći osta­le pro­mo­te­re Đu­ri­ši­će­ve po­e­zi­je, ci­ti­rao lir­ske bra­vu­re usa­mlje­ni­ka iz Vir­pa­za­ra, pa su apla­u­zi do­pu­nja­va­li ne­moć ri­je­či. Pje­snik Aćim Vi­šnjić je na­gla­sio da je Đu­ri­šić jed­na­ko mo­ćan u svom lir­skom is­ka­zu kao u nje­go­šev­skoj pa­tri­ot­skoj li­ri, „što ni­je iz­ne­na­đu­ju­će, jer Ku­la Đu­ri­ši­ća po­no­vo po­tvr­đu­je svo­ju vječ­nu stra­žu nad Cr­nom Go­rom i Srp­stvom, a taj mo­me­nat on li­ri­zu­je kr­oz svoj usa­mlje­ni do­ži­vljaj po­sled­njeg ži­te­lja Ku­le Đu­ri­ši­ća, u ko­joj je ro­đen i vječ­no na­sta­njen“ . Vi­šnjić je re­kao i to da je „ Đu­ri­ši­ćev dru­gi za­vi­čaj Ti­ši­na, ne­bo i vječ­nost, te da iz tih ti­ši­na iz­ra­nja dru­go i pra­vo ime za nje­go­vu knji­gu ‘Zvje­zdo­zor­je’, kao zvje­zdo­zar­je, a taj zar je u nje­go­vom ime­nu, ko­ji za­ri uni­ver­zal­nim su­šti­na­ma bo­žan­skog na ze­mlji i ne­bu i da je taj plam od­nji­hao pje­sni­ka su­bjek­tiv­nog, ko­lek­tiv­nog i uni­ver­zal­nog gla­sja, ko­ji se pre­pli­ću troj­stvom zra­če­nja, za­re­nja i zvje­zdo­zo­re­nja...“
– Svi­jet je du­a­lan, i po An­dri­će­vom pro­slo­vlje­nju: „Šta sa­njam a šta mi se do­ga­đa“, a tu Đu­ri­šić ukr­šta ko­smič­ko i ze­malj­sko: „Od isko­na po ne­bu se ras­cvje­ta­va zvje­zdo­zor­je, A po mo­joj tav­noj du­ši sve hri­di­ne i mra­mor­je“. Đu­ri­šić ne­dvo­smi­sle­no sa­ži­ma ne­be­sko i ze­malj­sko, Cr­nu Go­ru i ko­smič­ki bes­kraj, sa vr­ho­va svo­je Ku­le... Na­ja­vljen kao pla­ne­tar­ni pje­snik, Ran­ko Ra­do­vić iz To­ron­ta, „a sa go­ra Cr­no­gor­ja i mo­rač­kih taj­no­vi­tih du­bi­na“, u ma­ni­ru ve­li­ka­na pje­snič­kog zra­če­nja, la­kon­ski je za­klju­čio: „Sve­to­zar Đu­ri­šić je pje­snik! I ne­ma mu spa­sa!“
M.Jo­va­no­vić